Mετα από απόφαση των χωριανών το 1934 πάρθηκε η απόφαση να χτιστεί νέο Σχολείο. Στο χωριό Σχολείο υπήρχε και μάλιστα πολύ καλό από πλευράς αρχιτεκτονικής. Ήταν τριώροφο και πάρα πολύ όμορφο σαν οίκημα. Μετά χρησιμοποιήθηκε σαν έδρα του προσκοπισμού που είχε το χωριό τότε,δόθηκε σαν εντευκτήριο, και επίσης ο ΑΡΗΣ ΖΥΓΟΥ το χρησιμοποίησε σαν γραφεία και να περνάνε τα παιδιά την ώρα τους παίζοντας ακόμα και μπιλιάρδο τότε. Για λόγους που δεν γνωρίζω λόγω της μικρής μου ηλικίας πριν λίγες δεκαετίες γκρεμίστηκε και τι θέση του πήρε η τωρινή δεξίωση στην Εκκλησία μας δίπλα.Το 1935 ξεκίνησαν το χτίσιμο. Οι μάστορες ήταν από το Λεχοβο. Καλλιτέχνες στη δουλειά τους αν παρατηρήσουμε το Σχολείο. Εργάτες και αυτοί από αλλού. Λίγοι ήταν από το χωριό. Για να πληρωθούν η κάθε οικογένεια έδινε την αξία ενός κιουλτέ (όσοι ξέρουν από καπνά καταλαβαίνουν τη λέμε) στην κοινότητα. Της πέτρες της βγάζανε από το βουνό πάνω από την σημερινή δεξαμενή. Τα μικρά λατομεία που δημιουργήθηκαν υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Για να κατεβάσουν της πέτρες φτιάξανε ένα μικρό σιδηρόδρομο. Από τη μια μεριά κατέβαινε γεμάτο το βαγόνι με πέτρες και από την άλλη ανέβαινε άδειο. Οι γραμμές φτάνανε ως τα σκαλιά της Εκκλησίας περνούσαν από την αυλή του παλιού Σχολείου. Μετά από ατύχημα που έγινε χωρίς θύματα ευτυχώς τα βαγόνια σταμάτησαν(έσπασε το συρματόσχοινο από το γεμάτο βαγόνι). Αναγκάστηκαν τότε να νοικιάσουν βαριάς κατασκευής κάρα για να κατεβάσουν πέτρες. ‘Έτσι συνεχίστηκε η κατασκευή του Σχολείου και τελείωσε αυτό το ΟΜΟΡΦΟ δημιούργημα που κοσμεί το χωριό μας. Από μακριά φαίνεται και προσπαθεί ο καθένας να φανταστεί τη είναι και φαντάζει επιβλητικά και δίνει μια άλλη χάρη και ομορφιά στο χωριό. Ήρθε η κατοχή όμως και δεν πρόλαβε να λειτουργήσει όπως αρχικά σχεδιάστηκε από τους χωριανούς μας. Οι πρώτοι που μπήκαν στο σχολείο ήταν ΕΛΛΗΝΕΣ φαντάροι. Λειτούργησε σαν στρατώνας αναγκάστηκα. Μετά την κατοχή μπήκαν οι πρώτοι μαθητές.
Υ.Γ.
Οι τότε κάτοικοι του χωριού έφτιαξαν αρκετά έργα στο χωριό. Φτιάξανε την ΕΚΚΛΗΣΙΑ το ΣΧΟΛΕΙΟ τη κοινότητα την αστυνομία που τώρα στεγάζει το νηπιαγωγείο, το τσιμεντάβλακα που μέχρι πριν λίγα χρόνια ποτιζόταν σχεδόν ο μισός κάμπος και με λίγο κοστολόγιο για την κοινότητα και τους παραγωγούς. Μήπως πρέπει και εμείς να κάνουμε το ίδιο και να ξανακάνουμε το χωριό μας κεφαλοχώρι. Να διορθώσουμε το τσιμεντάβλακα γιατί σε λίγο με τη τιμή που θα πάει το νερό στο χωριό θα μας κάνουνε να μην καλλιεργούμε ΤΙΠΟΤΑ.
Με Εκτίμηση
ΚΑΡΑΚΑΣΙΔΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΕΣΤΗ (ΧΑΖΕΗΝ)
Ευχαριστώ, τον Κ. Ιορδανόπουλο Δήμο και Κ. Καλαΐτζιδη Λάμπη για της πληροφορίες.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΦΩΤΙΑΔΗ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ
Μέχρι και το 1935 ο χώρος που βρίσκεται τώρα το σχολείο ήταν κήπος με αμυγδαλιές. Μαθήματα γίνονταν στην αίθουσα που σήμερα βρίσκεται η αίθουσα δεξιώσεων της εκκλησίας. Το 1936 άνοιξαν τα θεμέλια του τωρινού σχολείου. Με τη βοήθεια όλων των χωριανών μεταφέρθηκαν πέτρες από την τοποθεσία «Τρύπα». Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε τελεφερίκ για τη μεταφορά,αλλά το εγχείρημα απέτυχε. Τότε επιστρατεύτηκαν κάρα από το χωριό και την Καβάλα και έτσι μπόρεσαν να φέρουν τα υλικά. Χρηματική βοήθεια είχαν από συνδρομή των χωριανών σε καπνά (κιοντέδες). Όλοι έδωσαν από ένα κιοντέ (αρμαθιά). Οι μάστορες ήταν από το Λέχοβο Ιωαννίνων. Το 1939 ο χώρος χρησίμευσε ως αποθήκη πυρομαχικών του στρατού. Μετά το Μάιο του 1941 χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη τροφίμων των Βουλγάρων, με διοικητές τους Πετρώφ και Γιοβάνωφ. Μετά το 1944 λειτούργησε για πρώτη φορά ως σχολείο. Από το 1947 και μετά, λόγω του Εμφυλίου Πολέμου φοιτούσαν στο σχολείο και παιδιά από το Βουνοχώρι, τη Λημνιά, το Λυκόστομο, λόγω αναγκαστικής μετεγκατάστασης των ορεινών πληθυσμών. Με το σχέδιο Marsal δινόταν στα παιδιά συσσίτιο με ρόφημα – ψωμί- κίτρινο κασέρι. Απέναντι από τις εξωτερικές τουαλέτες (στη θέση του ΤΟΛ) ήταν τα μαγειρεία. Το σχολείο δέχτηκε και σήκωσε το βάρος της παλιννόστησης του οικισμού του Νέου Ζυγού.
Πηγή: Μαρτυρία Χατζηφωτιάδης Αριστείδης