ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Χ. ΒΟΥΛΓΑΡΙΔΗΣ ΕΝΑΣ ΖΥΓΟΣΙΑΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
Στις 12-2-2011 επισκεφτήκαμε την πόλη του Ηρακλείου Κρήτης για να παρακολουθήσουμε τον ποδοσφαιρικό αγώνα Εργοτελη Καβάλα
Δεν μπορούσαμε βέβαια να παραλείψουμε να δούμε και των συγχωριανό μας Αθανάσιο Βουλγαριδη που διατηρεί γυμναστήριο στην πόλη του Ηρακλείου από το 1982.
Είχαμε βέβαια να τον ρωτήσουμε πάρα πολλά πράγματα όπως το πώς άντεξε μακριά από το χωριό μας τόσα χρόνια. Μας εκμυστηρευτικέ ότι από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο Ηράκλειο ο κόσμος τον αγκάλιασε και έτσι πολύ γρήγορα προσαρμόστηκε και έκανε την Κρήτη δεύτερη πατρίδα του ένιωσε ότι δεν έφυγε ποτέ από την Καβάλα.
Είχε και έχει άψογη συνεργασία με τον Καραϊσκάκη μαθητή του Βασίλη Ζαχοπουλου ,αλλά και με όλους όσους ασχολούνται με το παγκράτιο και το ju jitsu στην Κρήτη και εκτός Κρήτης ,μαθητές του έχουν τώρα δικά τους γυμναστήρια.
Tα πρωταθλήματα στην Κρήτη έχουν περισσότερες συμμετοχές και από πανελλήνια γενικά στην περιοχή το παγκράτιο έχει μεγάλη άνθιση.Τους ενώνει η αγάπη που έχουν για το παγκράτιο και που ιδεολογικά είναι πιο κοντά, τον ακούς να μιλά για αυτό και καταλαβαίνεις ότι είναι ερωτευμένος με το άθλημα και κατάφερε αυτό που αγαπούσε από μικρός να το κάνει επάγγελμα.
Μιλά με σεβασμό για τον δάσκαλο του Σιμό Ζαχοπουλο (φωτογραφία του υπάρχει σε περίοπτη θέση στο γυμναστήριο) λέγοντας χαρακτηριστικά ότι εγώ τιμώ τον δάσκαλο μου άλλωστε αυτό διδάσκει και στους αθλητές του σεβασμό και ήθος .
Οι μαθητές του άρχισαν να μαζεύονται στο γυμναστήριο για την προπόνηση τους και έτσι μας άφησε να κάνει το καθήκον του. Το κενό στην παρέα το αναπλήρωσε ένας άλλος συγχωριανός μας που ζει στην Κρήτη ο Αντώνης Τερζογλου αλλά και η Σοφία Τσαχπίνη γυναίκα του Θανάση Βουλγαριδη με την μικρή της κόρη Παρθένα.
Μας είπε για την συγκίνηση που νιώθει όταν διαβάζει τα νέα του χωριού μας στην σελίδα μας.
Μας μετέφερε τα συναισθήματα της,την ανάγκη του να δει τους γονείς της,τους συγγενείς της τους φίλους της τους συμμαθητές (που ευελπιστεί στην επόμενη επίσκεψη στο χωριό να κάνουν μια συνάντηση),συναισθήματα που τα νιώθουν πιο έντονα όσοι ζουν εκτός χωριού,γιατί πολύ απλά όλα αυτά τα απλά πράγματα μας λείπουν.
Η ώρα πέρασε και έπρεπε να φύγουμε τους χαιρετίσαμε συγκινημένοι και η επόμενη συνάντηση ελπίζουμε να είναι πολυ σύντομα στο χωριό μας