Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑΣ
Γράφει ο Πάνος Παχίδης: Πολλές φορές αναρωτήθηκα,τι είναι αυτό που με δένει με το χωριό μου,κατέληξα ότι είναι όλα αυτά που έχω ζήσει σε αυτό, παιδική ηλικία, φίλοι, σχολείο, εφηβεία.
Οι δικέ σου εικόνες φεύγοντας για κάποια χρόνια από το χωριό αλλάζουν, αλλά αυτό σε περιμένει εκεί αγέρωχο να επιστρέψεις.
Πάντα υπάρχουν κι αυτές οι περίεργες ώρες, αυτές οι στιγμές στη ζωή σου που θέλεις να τα μαζέψεις όλα και να γυρίσεις πίσω, να αφήσεις πίσω αυτή την καινούργια σου ζωή.
Το χωριό ανέκαθεν μου άρεσε,ο κάθε ένας ξέρει τον άλλον προσωπικά, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί κανένας να προσποιηθεί ότι είναι κάποιος άλλος.
Ως παιδιά,οι χαρακτήρες που ήμασταν μικροί, αυτοί είμαστε και σήμερα.
Βλέποντας το χωριό σου, σου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το παρελθόν, αγαπημένες στιγμές, πρόσωπα που έχουν φύγει από κοντά μας.
Σε μερικά από αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα θα αναφερθούμε σήμερα.
Πάμε πίσω στην δεκαετία του εξήντα,στο κέντρο του χωριού υπήρχε το καφενείο του Λάζ Γιώργη, του Αλέκου, του Θάνου, του Σίμου, του Κώστα και του Χρήστου του Τουλουμτσή.
Στα καφενεία είναι γνωστό ότι με την κοινωνική επαφή λύνονταν διάφορα θέματα της καθημερινότητας, αυτό συμβαίνει ακόμα και στις μέρες μας.
Ιδίως εκείνη την εποχή των στερήσεων, συνεργάζονταν ο κόσμος για είναι πιο εύκολη η ζωή τους.
Μια παρέα συγχωριανών μας συνήθιζε να πηγαίνει σε ένα από όλα αυτά τα καφενεία.
Η παρέα ήταν η εξής Τ.Λ(Ασπρομάλλης)Χ.Ι (Ισάκταης)Χ.Γ(Τζαμτσής).
Μετά το καφενείο σταματούσαν στον κάτω δρόμο (16άρι), κάτω από το φως μιας κολώνας για την ”στάση της καληνύχτας”.
Στην ουσία λίγο πριν χωριστούν για να πάει ο καθένας στο σπίτι του συζητούσαν τα του καφενείου.
Τα παιδιά της γειτονιάς την άλλη μέρα μετρούσαν τις γόπες το πρωί και υπολόγιζαν την ώρα που κάτω από το φως συζητούσαν στην καθιερωμένη ”στάση της καληνύχτας”
Αυτές τις μικρές ιστορίες θυμάσαι όταν πας για κάποιον λόγο στο νεκροταφείο.
Ανάβεις ένα κεράκι στους δικούς σου ανθρώπους,κάνεις την βόλτα σου μέσα στα στενά δρομάκια του, βλέπεις τις φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων, πρωταγωνιστών σε αυτές τις μικρές ιστορίες που γράφουμε.
Έχουν φύγει από κοντά μας αλλά με αυτή την μικρή στάση βλέποντας τις φωτογραφίες τους, τους μιλάς με τον δικό σου τρόπο, λες τα ευχαριστώ σου, κλαίς, γελάς, τους λες αυτά που δεν πρόλαβες να τους πεις.
Την μικρή ιστορία μας την αφηγήθηκε ο Κύριος Ηρακλής Κουλακίδης