Θυμάμαι κάθε χρόνο την παραμονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος όλοι οι νεολαία (και όχι μόνο )του χωριού ανέβαινε στο Κρυονεράκι (συνήθως με τα πόδια) όπου είναι και το παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος να διασκεδάσει και να κοιμηθεί εκεί.
Την άλλη μέρα εκκλησιαζόμασταν,αφού τελείωνε η λειτουργία δέναμε ένα σχοινί σε ένα μεγάλο κλαδί του τεράστιου πλάτανου που υπάρχει μπροστά από το παρεκκλήσι και ξεκινούσε η κούνια.
Παρέες παρέες διασκεδάζαμε,ψήναμε,πίναμε βάζαμε καρπούζια και ποτά στο τρεχούμενο νερό για να κρατιούνται δροσερά,περνούσαμε πάρα πολύ καλά.
Όσο πέρασαν τα χρόνια ο εγωισμός και η ζήλια των ανθρώπων μεγάλωσε αποκοπήκαμε ο ένας από τον άλλο οι παρέες δεν διασκεδάζουν όπως παλιά.
Σήμερα η καθημερινότητα των παιδιών άλλαξε τόσο που με τρομάζει,ξεκόβονται εντελώς από το παρελθόν,δεν ξέρω αν αυτό είναι απαραίτητα κακό,αλλά νομίζω ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.
Σίγουρα έχουμε ευθύνες και εμείς οι γονείς και πρέπει να τις αναλογιστούμε………
Με μεγάλη μου χαρά όμως σήμερα το πρωί στην λειτουργία είδα πάρα πολλούς χωριανούς μας που δεν ’’ βαρέθηκαν ‘’ανέβηκαν στο Κρυονεράκι και εκκλησιάστηκαν.
Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και ο θεός να μας αξιώσει όλους του χρόνου να είμαστε σε αυτή την πανέμορφη τοποθεσία,να διασκεδάσουμε και να περάσουμε υπέροχα,όπως παλιά…….
