Η σημερινή Κυριακή δεν ήταν σαν πολλές άλλες που πέρασαν,ξεκίνησε χτυπώντας η καμπάνα πένθιμα,το χωριό όλο αναστατωμένο με τον χαμό ενός ανθρώπου αγαπητού προς όλους.
Μεταφέρθηκε κατά μια ώρα η έναρξη του προκαθορισμένου αγώνα της ομάδας του χωριού μας και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή εις ένδειξη πένθους τιμώντας την μνήμη του φίλου.
Τα μαγαζιά δεν έπαιζαν μουσική,ο ποντιακός σύλλογος ανέβαλε τις πρόβες των χορευτικών τμημάτων.
Σχεδόν όλο το χωριό παρόν στην τελετή ενταφιασμού,ευτυχώς η ανθρωπιά στα μέρη μας ακόμα δεν έχει χαθεί.
Ζώντας χρόνια σε μεγάλη πόλη άρχισα πραγματικά τώρα να καταλαβαίνω την τεράστια διαφορά στην ποιότητα της ζωής,στην αγνότητα των ανθρώπων,την επιμονή τους στις αξίες,στην διατήρηση των εθίμων.
Πραγματικά είναι τιμή μου που γεννήθηκα στο Ζυγός,σε αυτό το χωριό που ξέρει να τιμά την μνήμη των ανθρώπων που χάνονται.
Καλό ταξίδι φίλε…..
