Του Σταθη Παχιδη
Με την ονομασία «τσανταλίνα μανταλίνα» ή ακόμη περισσότερο σα «μακριά γαϊδούρα» ήταν γνωστό παλιότερα ένα μάλλον περιορισμένης χάρης ομαδικό παιχνίδι για παιδιά από 10-12 ετών και πάνω. Συνήθως αγόρια το έπαιζαν αλλά ξέρω και κάτι χαριτόβρυτες, σήμερα, μη μου άπτου κυρίες, που είχαν διαπρέψει – ονόματα δε λέω.
Για να μαθαίνουν οι νεότεροι – ναι, υπήρχε ζωή και προ Pro– ένας νέος που λεγόταν «μαξιλαράκι» ή «μάνα» στηνόταν σ’ ένα τοίχο με ανοιχτά πόδια και εκεί, στο ψηλότερο σημείο των ανοιχτών ποδιών του (ακριβολογώντας, κάτω από τα γεννητικά του όργανα), έβαζε το κεφάλι του, σκυμμένος, ο πρώτος της «μακριάς γαϊδούρας». Ακριβώς από πίσω του και στην ίδια στάση σκυμμένοι έβαζαν τα κεφάλια τους στα σκέλια του προηγούμενου όλοι της ομάδας, σχηματίζοντας έτσι μια σειρά από πέντε έξι πλάτες, τη λεγόμενη «μακριά γαϊδούρα». Μια ισάριθμη δεύτερη αλλά αντίπαλη ομάδα παιδιών είχε το μέλημα να πηδήσει και να σταθεί πάνω στις πλάτες των σκυμμένων makriogaidouristas, ο ένας μετά τον άλλον. Αφού πηδούσαν και στέκονταν όλοι χωρίς να πέσει και χάσει κανείς ούτε από τους κάτω ούτε από τους πάνω, ο αρχηγός των καβαλαρέων ρωτούσε τραγουδιστά τον αρχηγό των βαστάζων με το άσμα : «Τσανταλίνα Μανταλίνα– και στον κ…… σου σωλήνα–πόσα είν’ αυτά;». Αν μάντευαν σωστά πόσα δάχτυλα είχε δείξει ο καβαλάρης αρχηγός, άλλαζαν οι ρόλοι, αν όχι, οι βαστάζοι παρέμεναν από κάτω, μέχρι να μαντέψουν σωστά.
Η «μακριά γαϊδούρα» ήταν το μόνο παιχνίδι, στο οποίο ήταν περιζήτητοι οι υπέρβαροι πιτσιρικάδες είτε στην ομάδα των βαστάζων, γιατί άντεχαν να σηκώνουν περισσότερο βάρος( πχ αν δυο παιδιά έπεφταν στην πλάτη ενός) είτε στην ομάδα των καβαλαρέων. Συνήθως πηδούσαν τελευταίοι και γιατί δε μπορούσαν να πάνε κοντά στο «μαξιλαράκι» αλλά και γιατί στην ήδη αποκαμωμένη απ’ όλους κάτω ομάδα, έπρεπε να ρίξουν το ειδικό τους βάρος ,μήπως και λυγίσει και χάσει.
Μου ‘ρθε στο μυαλό η «τσανταλίνα μανταλίνα»… το χω παίξει το λεπτεπίλεπτο παίγνιο και η μνήμη της μέσης μου (ναι, υπάρχει κι απ’ αυτό) αναρίγησε μ’ αυτές τις σκέψεις. Έχω νιώσει το αίσθημα του τελευταίου της «μακριάς γαϊδούρας» — αυτού δηλαδή που, ενώ έχουν ανεβεί όλοι, περιμένει τον πιο υπέρβαρο τελευταίο παίχτη του αντιπάλου, που καθυστερεί το άλμα του, για να σε εξουθενώσει. Αυτό ακριβώς είναι και το αίσθημα ή ενδεχομένως και ο στόχος όλης της μετρολαγνείας, που ζήσαμε αυτό το καλοκαίρι. Ναι, είναι ντουλάπα τετράφυλλη -μέχρι και 11, 9 δις- το τελευταίο βάρος στις πλάτες μας αλλά τίνος φωτισμένου επικοινωνιολόγου η επιλογή είναι να σέρνεται για παραπάνω από τέσσερις μήνες η σεναριολογία μέτρων, περικοπών, δεινών και ισοδυνάμων; Αν αποσκοπεί να μας εξοικειώσει με το νέο και τελευταίο (?) τέρας, να πούμε πως οι περισσότεροι ήμασταν βέβαιοι και πριν τις εκλογές για την εμφάνισή του. Το μόνο σίγουρο είναι πως με την τετράμηνη μετρολογία, ο πάνσοφος επικοινωνητής, αν υπάρχει, και τη σοφία του έβαλε σε αμφισβήτηση αλλά και τα μέσα του ακύρωσε.
Εξάλλου, σ’ αυτή τη «μακριά γαϊδούρα» , όπου μας δόθηκε ο ρόλος των βαστάζων, δεν είναι το έμα το βάρος του δυσβάστακτου τελευταίου (?) ούτε και πόσο χρόνο θα περιμένουμε μέχρι τη φόρτωση. Το πρόβλημα είναι τι θ’ απαντήσουμε, όταν ξεκινήσουν εκείνοι οι κακόφωνοι χορωδοί (Τρόικα και λοιποί συγγενείς) να άδουν (μάλλον στην όχι και τόσο εύφωνη γερμανική) το γνωστό τραγουδάκι: « Τσανταλίνα μανταλίνα και…»…