Γράφει ο συγχωριανός μας Χρήστος Τσαχπίνης από το Bielefeld της Γερμανίας.
Ομηρικές μάχες. Η μάχη των μαχών, που λένε. Έλειπαν μόνον τα ακόντια του Τρωικού Πολέμου. Όπως λέγαμε την δεκαετία του ’60, ντέρμπυ Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού!
Οι δύο ποδοσφαιρικές ομάδες διαμόρφωναν κατά μεγάλο βαθμό και τον χαρακτήρα των κατοίκων των χωριών. Τον χαρακτήρα των ανδρών. Δυο χωριά που τα χώριζε ένα μικρό ποτάμι, που το καλοκαίρι ξεραίνονταν και μια γέφυρα.
Την δεκαετία του ’60 ο ΑΡΗΣ ήταν στην Β’ Κατηγορία και η ΕΛΠΙΣ ανεβωκατέβαινε μεταξύ Β’ και Γ’. Τότε υπήρχαν Α’ και Β’ Εθνική και τρεις (3) τοπικές Κατηγορίες. Σύνολο, δηλαδή, πέντε. Κιτρινόμαυρος ο πρώτος, μπλε-άσπρα η δεύτερη.
Παίζανε και οι δύο στο γήπεδο του Κρυονερίου. Μόνιμος νικητής,σχεδόν, ο ΑΡΗΣ. Είχε καλύτερους παίκτες, όπως ο Νάκος ο Δημητρός, ο Χάμπος ο Κουρής – τερματοφύλακας. Η ΕΛΠΙΣ είχε κι αυτή τους δικούς της καλούς παίκτες. Όπως τον Χάμπο τον Κόκκινο και τον Καλπακίδη, τερματοφύλακα. Το γήπεδο ήταν κοκκινόχωμα και με αρκετές πέτρες. Οι παίκτες του ΑΡΗ ξεντύνονταν από την πλευρά του Ζυγού. Άφηναν τα ρούχα τους πάνω στα πουρνάρια. Της ΕΛΠΙΔΟΣ από την άλλη μεριά.
Το Κρυονέρι είχε και το όνομα Κουρουτσού. Πολλοί έλεγαν, ότι είναι τούρκικης προέλευσης και σημαίνει “κρύο νερό”. Το σωστό είναι ότι, επί βυζαντινής εποχής, στο μέρος που είναι το χωριό, υπήρχε στρατόπεδο με διοικητή τον Κυρατσού. Από εκεί και το όνομα. Λέγαμε, παίζουμε με το Κουρουτσού κι όχι με την ΕΛΠΙΔΑ.
Μία φορά, μόλις μας ισοφάρισαν 1 – 1, χτυπούσε για μισή ώρα η καμπάνα της εκκλησίας. Και μια άλλη, που μας νίκησαν 1 – 0, έσφαξαν αμέσως μετά την λήξη μία αγελάδα, που φύλαγαν κοντά στο στάδιο. Δεν γινόταν τότε, παίκτης του ΑΡΗ να πάρει μεταγραφή στην ΕΛΠΙΔΑ. Ούτε το αντίθετο. Είχαμε και τους φιλάθλους μας. Το Κουρουτσού είχε τον Λάλο, εμείς διάφορους. Τον Γιώργο τον Τσολακίδη, που όταν νικούσε ο ΑΡΗΣ, άρχιζε να κτυπά τα κουδούνια της αγελάδας, που είχε μαζί του. Ήταν κι ο Γιάννης ο Φέσας, ο κουλουράς. Από την Πλατεία του χωριού άρχιζε να φωνάζει ΑΡΗΗΗΣ, μέχρι να φτάσει στο γήπεδο. Η Κυριακή ήταν γιορτή, γήπεδο.
Μία χρονιά ήρθε το Αγίασμα, ο Μακεδονικός, να παίξει με το Κρυονέρι. Επειδή είχαν κι αυτοί μπλε φανέλες, όπως η ΕΛΠΙΔΑ, φόρεσαν τις κιτρινόμαυρες του ΑΡΗ και νίκησαν με 3 – 2. Το τι έγινε; Χαλασμός! Οι Κουρουτσιουλιώτες άρχισαν να τους κινηθούν με τις πέτρες, τις μαύρες, που τις λέγαμε σιδηρόπετρες. Ήταν σκληρές σαν σίδερο, σίγουρα από λάβα ηφαιστείου. Οι παίκτες του Αγιάσματος κατέφυγαν κάτω από την γέφυρα και όταν πέρασαν απέναντι σε μας, σώθηκαν.
Μία φορά, σε φιλικό, ο ΑΡΗΣ νίκησε 4 – 2. Το έβαλα στην ΟΜΑΔΑ, εφημερίδα των Αθηνών. Παρεξηγήθηκαν οι Κουρουτσουλιώτες. Για αρκετό διάστημα δεν πήγαινα στο Κρυονέρι, γιατί ήταν αποφασισμένοι να με χτυπήσουν. Τους ντρόπιασα, αφού έκανα γνωστή την ήττα τους στο πανελλήνιο!
Στην ουσία, τα δύο χωριά ήταν και είναι ένα…
Σχόλιο του Αντιγράφοντος:
Η φωτογραφία είναι του συγχωριανού μας Νίκου Μακατασίδη,είναι από το ντέρμπι Ελπίς Κρυονερίου-Άρης Ζυγού στις 23-2-1972.
Την χρονιά αυτή η Ελπίς Κρυονερίου είχε μια πάρα πολύ καλή φουρνιά ποδοσφαιριστών,πρωταγωνίστησε στην κατηγορία της,αλλά τερμάτισε στην τελική κατάταξη δεύτερη με πρώτη και πρωταθλήτρια την Νέα Καρβάλη.
Τελευταία χρονιά που αγωνίστηκε η Ελπίς Κρυονερίου στο πρωτάθλημα Ε.Π.Σ.Καβάλας ήταν το 2015,μετά η ομάδα διαλύθηκε αφού δεν υπήρχε κανείς να αναλάβει τα ηνία της ομάδος.