Η σχολική χρονιά με τα μάτια μιας δασκάλας….
Πέρασε πάλι ο καιρός και ένα ταξίδι αλλιώτικο έφτασε στο τέλος του.Ακολουθώντας τη ροή του διαβατάρη χρόνου φτάσαμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Τα αγαπημένα αυτά παιδιά με τα οποία περνούσαμε κάθε μέρα τη μισή μας ημέρα, δεθήκαμε και γίναμε οικογένεια..
Και η χρονιά κύλησε πολύ γρήγορα και πολύ όμορφα.
Χαζεύω φωτογραφίες από την αρχή της χρονιάς και βλέπω πόσο μεγάλωσαν. Δεν είναι που ψήλωσαν, είναι που ωρίμασαν. Που έχουν γίνει ακόμα πιο υπέυθυνα. Που βλέπεις τους κόπους σου (και όλων των προηγούμενων δασκάλων φυσικά) να πιάνουν τόπο.
Είναι που έκανες όλα αυτά τα παιχνίδια για να μάθουν να συνεργάζονται, να έχουν εμπιστοσύνη και να μη γκρινιάζουν. Και παίξαμε πολύ αλλά και μιλήσαμε πολύ.
Πόσο τους αρέσει να μιλάνε…. να μιλάνε…. Έχουν τελικά πολύ ανάγκη τα παιδιά για επικοινωνία. Και σου λένε τα πάντα. Με μια αφοπλιστική αφέλεια σε κολλάνε στον τοίχο. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Και ΣΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ. Και βλέπεις από όλα αυτά πόσο δεθήκαμε. Και τα αγάπησα και με αγάπησαν.
Γιατί ένας δάσκαλος όσα χρόνια και αν περάσουν δεν ξεχνάει ποτέ κανέναν μαθητή του.
Και εγώ δεν θα ξεχάσω σίγουρα ποτέ τα μικρά μου παιδάκια.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!!!
Της εκπαιδευτικού Καραποναρλίδου Μαρίας.
