Είναι κάτι παιδιά στη πλατεία, και κάτι στ’ αλήθεια όμορφο γεννιέται εκεί.
Απλός κόσμος, μεγάλος κόσμος που έδειχνε αποθαρυμμένος και αδύναμος ν’ αντιδράσει, νέος κόσμος σαν κι αυτόν που απαξιώναμε, σαν κι εσένα κι εμένα στην τελική, μαζεύεται, αγκαλιάζεται, συζητά, σπάει τη μοναξιά του!
Είναι κάτι παιδιά στη πλατεία που τώρα ανασαίνουν πιο βαθιά. Πάει ο καιρός που απεμπολούσαντα κυριαρχικά δικαιώματα στη ζωή τους, και τα ‘διναν πεσκέσι στους επαγγελματίες πολιτικούς μαζί με τη ψήφο τους. Πάει ο καιρός όπου την υποχρέωση τους να είναι ενεργοί πολίτες
την αντάλλαζαν με το δικαίωμα του “εκλέγειν” και την υποχρέωση του “σιωπείν”. Πάει ο καιρός που μοίραζαν τα συγχωροχάρτια με αντάλλαγμα ένα ξεροκόμματο, ή μια “ξεροθεσούλα”. Ξαναπαίρνουν στις πλάτες τους τις τύχες τους και ξαναδιεκδικούν ότι τους στέρησαν οι ανάξιοι. Αρκετά έθρεψαν τις κοιλιές και τις τσέπες των Πάγκαλων…
Εϊναι κάτι παιδιά στη πλατεία, που εδώ και μέρες το μάτι τους ξανάλαμψε. Με ανοιχτές συνελεύσεις και συζητήσεις επαναπροσδιορίζουν ότι μέχρι τώρα φαινόταν αυτονόητο ή ανέφικτο, και μιλάνε ανοιχτά χωρίς σημαίες και χρώματα, χωρίς αυθεντίες και κόμματα. Έτσι κι αλλιώς ήταν σε όλους γνωστό οτι οι σημαίες των κομμάτων σκέπαζαν τα σκάνδαλά τους και την ντροπή μας: Τις πέταξαν…
Είναι κάτι παιδιά στη πλατεία που διαχειρίζονται το παρόν τους, σχεδιάζουν το μέλλον τους μ’ ένα όραμα για πιο ελεύθερες διαδικασίες, πιο δημοκρατικές και πιο άμεσες. Είναι κάτι παιδιά που κάναν σύνθημα στο στόμα τους τη δημοκρατία έτσι όπως θα έπρεπε να είναι, άμεση κι όχι αντιπροσωπευτική με φασιστικές καταβολές και απολυταρχικές βλέψεις.
Είναι κάτι παιδιά στη πλατεία που στο στήθος τους χτυπάει κάθε απόγευμα η καρδιά της Ελλάδας… Το μέλλον, δεν είναι πια σκοτεινό! Η νύχτα, δεν είναι πια νύχτα!
Είναι κάτι παιδιά στη πλατεία που μπορούν και ονειρεύονται. Αλλά χρειάζονται κι εσένα. Και σε καλούν να πας και να γίνεις ένα με το πιο ζωντανό κομμάτι που απέμεινε στη χώρα
Πηγη http://www.kavalacity.net/Αρθρολόγιο/Αρθρογραφία/Τόλης-Βουρβουτσιώτης/1718-Είναι-κάτι-παιδιά-στη-πλατεία.html 