Είμαστε κράτος της φιγούρας…
Του Χρήστου Τσαλικίδη
Πραγματικά εντυπωσιακή η τελετή έναρξης των Special Olympics 2011 στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Αυτά τα παιδιά αξίζουν -και με το παραπάνω- το χειροκρότημα του κόσμου που παραβρέθηκε στη χθεσινή τελετή γιατί είναι οι πραγματικοί ήρωες της ζωής. Ήταν όλοι τους εκεί για να τους τιμήσουν, πλην του Έλληνα πρωθυπουργού. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, εκπρόσωποι κρατών από όλο τον πλανήτη, σπουδαίοι καλλιτέχνες όπως ο Στίβι Γουόντερ, ο τενόρος Βιτόριο Γκριγκόλο, η Βανέσα Ουίλιαμς, ο Μάριος Φραγκούλης, η Μαρία Μενούνος και πολλοί άλλοι. Και εμείς, ως χώρα, πήραμε τα εύσημα για άλλη μια σπουδαία παράσταση. Ποιά εικόνα θα σχημάτιζαν άραγε για τη χώρα μας όλοι αυτοί οι “υψηλοί” προσκεκλημένοι αν μάθαιναν ότι…
η Ελλάδα στερεί από τα παιδιά με αναπηρίες και από τα παιδιά άπορων οικογενειών το δικαίωμα να κάνουν ξέγνοιαστες καλοκαιρινές διακοπές επειδή στο όνομα της οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση αποφάσισε να μειώσει στο μισό τις κατασκηνώσεις κοινωνικής μέριμνας;
Τι θα είχαν να πουν για το ελληνικό κράτος δικαίου αν μάθαιναν ότι την ώρα που δαπανήθηκαν χρήματα για τη χθεσινή εκδήλωση, στους επτά νομούς της Κεντρικής Μακεδονίας ενδέχεται να λειτουργήσουν μόλις δυο κατασκηνώσεις κοινωνικής μέριμνας, με το υπουργείο Υγείας να απαιτεί μειωμένες συμμετοχές συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια για λόγους κόστους;
Όλοι μας αποδεχόμαστε ότι, αν μη τι άλλο, είμαστε ένα κράτος που μας αρέσει η υπερβολή. Το έχουμε στο DNA μας. Ταυτόχρονα όμως είμαστε και ένα κράτος έντονων αντιθέσεων.
Από τη μια διοργανώνουμε- και καλά κάνουμε όταν πρόκειται για τέτοιου είδους διοργανώσεις- λαμπερές τελετές και από την άλλη αφήνουμε χωρίς τα στοιχειώδη τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Υπάρχουν μόνο για να φορολογούνται.
Από τη στιγμή που έσκασε η “φούσκα” της ελληνικής ευημερίας, έχουμε παραδώσει τις ζωές μας σε τεχνοκράτες που μας έπαψαν να μας αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους. Μας βλέπουν ως “νούμερα” και κάνουν υπολογισμούς. Στο σχολείο μάθαμε ότι ένα και ένα κάνουν δύο. Με την Τροϊκανή λογική και τη λογιστική των Βρυξελών που μας επιβάλει τα νέα μέτρα, ένα και ένα κάνουν ένα και πολύ μας είναι. Δεν βγαίνει διαφορετικά ο λογαριασμός.
Και ας γνωρίζουν όλοι οτι το πειραματικό μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στην πλάτη του άμοιρου Έλληνα μισθωτού και χαμηλοσυνταξιούχου αφήνει πίσω του φτώχεια, ανεργία και ακόμα περισσότερους αναξιοπαθούντες. Που είναι άραγε το περίφημο “κράτος δικαίου” για το οποίο μιλούσε τη δεκαετία του 1980 ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να τους συμπαρασταθεί;
Η απάντηση είναι απλή. Δεν υπάρχει επειδή διαλύεται σταδιακά και μεθοδικά. Το γιατί σηκώνει αρκετή συζήτηση…