Ένα αρχαιοελληνικό φύλο είναι οι Σαρακατσιαναίοι. Νομάδες κτηνοτρόφοι, ζούσαν στα βουνά το καλοκαίρι και το χειμώνα στα χειμαδιά (βνά-στράτα-χειμαδιά) διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα.
Κοιτίδα των Σαρακατσαναίων ήταν η οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου και η Ρούμελη με επίκεντρο τα ΑΓΡΑΦΑ, χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος, δεν ήταν γραμμένος πουθενά και γι’ αυτό κατοικούνταν από αυτόνομους και ελεύθερους ανθρώπους.
Ο διασκορπισμός τους από την αρχική κοιτίδα τους προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε επί Τουρκοκρατίας και κυρίως τον 18ο αιώνα, στα χρόνια του Αλή Πασά.
Οι δικοι μας Σαρακατσάνοι ερχόντουσαν από το Καράντερε στα πεδινά για να ξεχειμωνιάσουν με τα πρόβατα τους ,αλλά για να τα βοσκίσουν έπρεπε να δώσουν ενοίκιο στον Περδίκη.
Από το 1924 ο Περδίκης νοίκιαζε όλα τα βοσκοτόπια της περιοχής από τις κοινότητες του κάθε χωριού για να μπορέσει να βοσκίσει τα 1500 πρόβατά του.
Από τους πρώτους που νοίκιασαν αυτά τα βοσκοτόπια ήταν οι Μπόνιδες από τον Αμυγδαλεώνα.
Το δρομολόγιο που έκαναν οι κτηνοτρόφοι βοσκώντας τα πρόβατα τους ήταν Καράντερε-Ζυγός και το αντίθετο.
Το σπίτι των Σαρακατσαναίων ( το κονάκι ), που το κατασκεύαζαν μόνοι τους, ήταν ένα καλύβι με σάλωμα και ήταν δυο τύπων: α) το ορθό κονάκι ( κωνοειδής καλύβα ), που κατέληγε στην κορυφή του σε σταυρό και είχε στο κέντρο την εστία ( φωτογώνι ) και γύρω-γύρω διασκευασμένους χώρους όπου τοποθετούσαν ρούχα, είδη μαγειρικής κ.τ.λ.
Στο χωριό μας το κονάκι τους ηταν στη θέση ΄΄καλύβια΄΄ τα οποία ήταν λίγο έξω από το χωριό κοντά στα Σφαγεία.
Στα καλύβια λοιπόν βγάζανε και τα διάφορα προϊόντα τους,όπως τυριά,βούτυρα κτλ, ενώ το γάλα το έπαιρναν έμποροι από τις μεγάλες πόλης Καβάλα,Δράμα΄΄Κατοικούμε εδώ από τότε που ο Θεός έφτιαξε αυτόν τον ευλογημένο τόπο με τα βνά και τα ποτάμια,τον ήλιο και το φεγγάρι.
Από τότε κρατάει η γενιά μας,έλεγαν οι γερόντοι Σαρακατσάνοι.΄΄
Στον εμφύλιο οι Σαρακατσάνοι αποσύρθηκαν στα Λευκόγια,πολύ κοντά στασύνορα με τη Βουλγαρία.
Πήγαν εκεί επειδή δεν είχε εχθροπραξίες ενώ στην δική μας περιοχή είχε ταραχές και κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή αυτοί και οι οικογένειες τους που ταξίδευαν μαζί τους.
Από το χειμώνα του 40 άρχισαν να βοσκάν τα πρόβατά τους έξι μήνες στον δικό μας κάμπο και έξι μήνες στα Κόκαλα.
Το καλοκαίρι του 44 ο Πετρώφ δεν τους άφησε να πάνε στα Κόκαλα για τον λόγο ότι δεν ήθελε να προμηθεύονται από αυτούς οι αντάρτες τροφές και αναγκαστικά ανέβασαν τα πρόβατα τους πάλι στα Λευκόγια.
Αφού τελείωσε ο πόλεμος το δρομολόγιο Κόκαλα Ζυγός ανά εξάμηνο συνεχίστηκε μέχρι το 1963,όπου και αγόρασαν οικόπεδα και σπίτια και έμειναν πια μόνιμα.
Εκτός από λίγες εξαιρέσεις,που πήραν κτηνοτροφικό κλήρο 8,5 στρέμματα γιατί είχαν γραφτεί δημότες Ζυγού πολλά χρόνια πριν.
Η κτηνοτροφία την δεκαετία του 60 δεν είχε πολύ κέρδος και αποφάσισαν να αλλάξουν επάγγελμα ,για αυτό πούλησαν τα πρόβατά τους και έγιναν γεωργοί.
Μόνο ο Πέτρος Δαλακούρας δεν τα πούλησε και τα έχουν ακόμα οι απόγονοί του μέχρι και σήμερα.
΄΄Διαλέξαμε το Ζυγό Καβάλας από πάρα πολλά χωριά που συναντούσαμε στο δρόμο μας γιατί είχε καλούς,φιλήσυχους και φιλόξενους ανθρώπους΄΄ Δαλακούρας Χρήστος του Κωνσταντίνου γεννηθείς 8-1-1930 στο Εύλαλο Ξάνθης.
